Samráð í stjórnmálum

Ég hef tekið eftir því að margir vilja gagnrýna Samfylkinguna fyrir leyndarhyggju og pukur, að þar séu allar ákvarðanir teknar í reykfylltum bakherbergjum, grasrótin sé skilin eftir út undan og margt sem eigi að vera opinbert sé þvert á móti heimullegt. Ég er nú ekki viss um að það standist um Samfylkinguna alla, en það á vissulega um Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur og klíku hennar. En þegar menn eru að finna að þessu, líkt og Björn Bjarnason dómsmálráðherra gerir í nýjasta pistli sínum, Steingrímur Ólafsson, fyrrverandi formaður Vinstrigrænna í Reykjavík, gerir í aðsendri grein í þriðjudagsblaði Morgunblaðsins og Sigurður Kári Kristjánsson alþingismaður gerði í Silfri Egils núna áðan, finna þeir einkum að þeirri hræsni að svona skuli þeir haga sér hinir miklu boðberar opinnar stjórnsýslu, þátttökulýðræðis og „samræðustjórnmála“.

Undir þetta má vel taka, en mér finnst merkilegt að enn skuli það borið á Sólrúnarsamfylkinguna að hún berjist fyrir „samræðustjórnmálum“. Því er nefnilega ekki þannig farið. Forsætisráðherraefnið fyrrverandi notaði nefnilega annað orð þó skylt sé. Hún talaði um „samráðsstjórnmál eins og glögglega má lesa í fyrri Borgarnesræðunni. En manni dettur í hug að nú orðið vilji menn síður stinga upp á samráði sem lausnarorði.